yine kabus

bi hastanedeki doktorlarken bi hastalik sonucu ortaya cikan hastaneyi terketme programinda bizi unutmuslar, veya hastalar artik sapkinlastigi icin vakitleri olmamis bizi almaya. biz hasta olmusuz, hastalar doktor. yagmur yagiyor, millet oynarken deli gibi, biz kacmaya calisiyoruz. mutlaka biri vardir hastanede derdimizi anlatabilecegimiz diye hastanenin derinliklerine daliyoruz. garip garip sahnelere sahit oluyoruz hande'yle. doktorlarin da hastalar tarafindan canlandirildigi bi derste iki adami mumya gibi sarmalamislar ve duvara yaslamislar. sadece birinin basinda sapka var, sanirim kim oldugu anlasilsin diye. bi beyzbol sopasiyla adamin yuzune vurmaya basliyo doktor rolundeki. ogrenciler olan hastalar da senleniyo, sevincli seslerle eslik ediyolar doktora. hande'yle bana ise bazi doktorlari eglendirme gorevi veriliyo, tek disi biz kalmisiz hastanede. adamlar ustumuze saldiriyo, ders tam zamaninda bitiyo. dugmelerimin koptugunu ve kirildigini goruyorum.. neyse ki hemen koridorun ortasina bi bufe koymuslar. ama sacma sapan seyler satiyolar. ameliyat malzemeleri falan.. dugmeler var ama rengarenk, beyaz kiyafetime uymaz diye almiyorum. ordan uzaklasirken camdan disari bakiyoruz, ve baska bi grup halinde ayrilan gercek doktorlar goruyoruz. cama vuruyoruz, kapidaki gorevli tamam siz de gidin diyo ve kapiyi aciyo. sevinc icinde cikiyoruz. bi doktor geliyo, iyi bi arkadasimiz. elindeki tupten yuzumuze bisiler sikiyo. her yerimiz uyusuyo, sonra bize tekme atiyo. aglamaya basliyorum, ne var sanki bizi de goturseniz diye.. kendimden geciyorum. baska bi grup erkek doktor geliyo. ama bizim sozde doktorlar onlara gorunmemek icin kaciyolar bikac dakika. sonra kendilerini gosterdikleinde o gelenlerin de aslinda tamamen oyuncu olduklarini anliyoruz. tekrar yakalaniyoruz, yerde yatiyorum, biri yuzume egiliyo. tam vurucakken gozlerimi kapatiyorum. tekrar actigimda saat sanki cok gec. bakiyorum 9:23. telefonum kapanmis, alarmim calmamis. hazirlanmadan once bilgisayarin basina gecip bunlari yaziyorum.