yine ben geldim.

geldim ben. dedim mi? yok demedim.

okulumu beendim. ayni boole filmlerde gordugumuz gibi soylemesi ayip. ama ogrenciler ingilizce konusamiyo, orasi garip azcik. olsun. bina guzel, sandigimdan daha buyukmus. soyle ki; yogun bi oryantasyondan sonra eve gitmeye karar verdim, alt kata inmem gerekiyo. ama yuruyen merdiven bozulmus. baktim bildigin, yurumeyen merdiven var. iniyim dedim. garip kokuyo boole klor gibi derken havuz gordum. boneli ogrenciler yuzuyodu. inmeye devam ettim. "bu kapidan cikinca bi daha giremeszin bak" gibisinden bisiler yaziyodu kapida. tamam canim, biz de zaten cikisi ariyoduk diye ativerdim kendimi disari. kapkaranlik bi sokak, onumden paltolu zenci bi adam gecti. yine kendimi filmlerde sandim. hic ilginc bi film olmazdi ben icinde olsaydim, o ayri hikaye.. en yakin aydinlik sokak hemen ilerde. ama arabalar cok sik gecmiyo.. ilerledim. okula girerken kullandigim asil girisin oldugu sokaga ulasmak icin 3-4 blok yurudum sanirim. disardan o kadar buyuk gozukmuyodu iste. oole. 

neyse, asil konuya geliyim.. ilk okul taksidimi odemek icin bana borc verebilicek yigidin adini burda yayinlicam, meshur olcak. oeh. neyse, bi ceyrekligim bile yok kenny.. 

saka saka. (ilki diil, ikincisi)

gidiyorum ben artik.

bak simdi anlatiyim.

gecenin 1inde bindik otobuse. sersem gibi yollarda bi uyur bi uyanik.. oole gittik. ama bayaa hizli gitmis bizim sofor. erkenden vardik. sevgili Zeynep teyze karsiladi bizi, hava aydinlanmamisti.  super bi kahvalti ardindan gergin bekleyis basladi. belgeleri kontrol etmeler, sorulacak sorulara cevaplar dusunmeler..

hava aydinlaninca konsolosluk gorunur oldu salonun penceresinden, kocaman.. 8:15 gorusmesi icin 7bucuk gibi evden ciktik. 7:55te aldilar beni. bi ordan bi burdan, karmakarisik yanan sira numaralarini takip ederek belgelerimi teslim ettim, parmak izi aldirttim. sonra basladim yine beklemeye..

vizeleri onaylayan iki gorevli karsimda. biri cinli, digeri amerikan, bana 2 sene once vizeyi veren. bakiyorum da cinli olan o kadar cok sorun cikariyo ki.. o belgen nerde? neden o oyle olmus? bugun git yarin gel.. korkmaya basladim. amerikan olan tak tak veriyo vizeleri digeri anca 1 kisiye bakarken. kollarimi karnimda birlestirdim, kalbimin atisini duydum. normalden nerdeyse 3 kat daha hizli.

numaram yaklastikca daha da sabirsizlandim. sonra amerikan olanin elindeki belgede fotografimi gordum. daha numaram yanmadan bi sevincle kalktim ayaga. tinn! etti. gittim. guzelcene konustuk, arada bi heyecandan sacmaladim ama daha fazla sacmalamama dayanamicak olca gerek "vizeniz onaylandi, bikbikbik." dedi. gerisini duymadim zaten. cikar cikmaz babami, annemi aradim. sevindirik olup yollarda kendi kendime guldum. 

hic bu kadar heyecanlanmamistim hayatimda sanirim. ya da korkmamistim diyelim..

simdi birilerine sariliyorum, birileriyle vedalasiyorum. kendimi tutamayip agliyorum.. ama yine de farkinda diilim sanki yarin bambaska, (sanirim) istedigim (ya da alistigim) yerde olacagimin. insan ne cabuk alisiyo her seye. 2 gun sonra oraya da ayak uydurucam. 

yalniz cok degismisim bu iki senede. ananem bile dedi. cok sert olmus bu, cok höt höt dediler. oyle olmadan nasildim, hatirlamiyorum. sessiz sakin derlerdi onceden. su belge islemleri sirasinda bakmislar, cok sinirli ve gerginmisim. hak vermisler vermesine de.. bu kiz burda mutlu olmaz zaten demisler. gitsin demisler.

bi de arkadaslarimi gordum ben. kimlermis tanidim, saolsunlar.. geri dondugumde kimi bulabilicem yerinde, biliyorum artik..

yine gidiyorum bakalim. 5 yillik vize verdiler bu sefer. 2 senelik okuldan sonra gelicek miyim? simdi bile noolucaani bilmiyorum ki ben sana 2 sene sonrasindan haber veriyim.. 

sen yine de iyi bak kendine, ben donene kadar..

ucaktan da korkuyorum bu sefer, guluyorum kendime..

ay ay ay

yogunluktan savsaklayivermisim isler. halbuki nasil soylemem vizeyi aldigimi. hem de 5 yillik. (: 

pek zorlu bir donemden sonra pazartesi sabahi ucuyorum efenim. 

anlaticam detaylari sonra, belki...

cok ozledim ulan.

cok kibarim, sen sus.

korkuyorum.

cumartesi geldi I-20. onunla birlikte her sey tamamlandi sayilir. bu gece yola cikiyoruz annemle istanbul'a dogru, sabah 8:15teki randevu icin..

herkesin umudu var ama benim yok, neden? "kiz milleti iste." dedi biri.. belki oyle, belki diil. bu kadar umutlanmamak iyi bisi bence. ya da ben oyle dusunuyorum bi aksilik ciktiginda "zaten oyle dusunmustum, bak hayal kirikligina ugramadim" demek icin.. 

yardim edebilicek biri var mi acaba...

cok korkuyorum.