korkuyorum.

bu aralar cok korkuyorum. 

pazartesi basim donmeye basladi mesela, ertesi gun gecmeyince cok yakin zamanda okudugum beyin cerrahisinin anilari geldi aklima, doktora gitmeye korktum. burda hasta olmaktan korktum, annemin uzulmesinden korktum. oyle ki anneme soylemedim bile, o benden daha cok panik yapar cunku. evet abartiyorum. ama saklamiyorum.

sali gunu basim dondugu icin koleje gidip kaydimi tamamlayamadim, ya iyilestigimde cok gec olursa diye korktum.

carsamba gunu, yani dun, iyilesip koleje gittim. lise diploman lazim dediler. once annemlerin simdi nerde oldugu hakkinda hic bi fikrimin olmadigi eski belgelerimin arasindan universiteye kayit olurmadan once kopyasini cikardigim diplomayi bulup bana mail atmalari gerekiyodu, sonra ben onu bi dansimanlik sirketine vericektim falan.. bu surec cok uzun surucekmis gibi geldi, islemleri yetistiremicem diye korktum.

simdi lise diplomam ingilizceye cevrildi. birazdan cikip koleje gidicem. kaydimi tamamliyamicaamdan korkuyorum. arda kalan iki hafta surede bii dil okulu mu bulmali, yoksa basip gitmeli mi buralardan?

cok sevdigim biri "bazi seyler icin ugrasmaya deger, her firsat iki kere gecmiyo eline." dedi. 

ama dun kolejin bahcesinde her seyden vazgecmis bi sekilde aglarken oyle dusunmedim. gidesim geldi. birilerinin yanimda olmasina ihtiyacim vardi. ben itmesem belki yaklasicaklar ama.. neden boyle yapiyorum bilmiyorum. niye korktugumu bile bilmiyorum.

bu kadar.