temb
ay bu aralar yine aglak. bayramlar geceli aylar oldu ama yazi okudum bi yerlerde. bayramlari bayram yapan annelerimizdi diyo. iste bayramliklar, guzel kahvaltilar falan. basiyo gozleri yaslar. ben bi aralar yemek yapmak icin yasadigimi dusunen insan, nasil gecistirsem de karnimi doyursam diye dolaniyorum. ha bi de bunun ustune nasil kilo aliyorum, onu bilmiyorum. hep ileride bi seylere tutunuyorum, yok su gun sunlarla goruscez, bugun suraya gidicez falan. hep bi gecistirme. halbuki hayat oyle mi olmali? yaza, dort sene aradan sonra bi memleketime gidiyim diyorum. gidiyim. nasil bi dinlenme olur bilmiyorum ama sanki cok iyi gelcekmis gibi. son bekledigim sey de bu. sonrasinda sanki her sey yoluna gircekmis gibi kafamda. bu ev tembelliginden kurtulucakmisim mesela. 8 sene suren son isimi azaltip kendim icin bisiyler yapmak istememden kaynaklanan?
ah be kenny.
tembellik hepsinin sebebi. kendim icin bisiler yapmamayi da yaninda getiren. cik diyo, sinemaya git diyo. kim simdi giyinicek de gidicek. var evimde mis gibi sinema. misirimi da patlatirim. bi bikkinlik bu tembellik.
annemi istiyorum yine.
o da beni istiyo, eminim.
