eksi 2

annem geldi. 11 gun olmus gerci. yani buraya yazicaklarim taa 10 gun once yasadigim seyler.

neyse annem geldi, 2. aksam bana "otursana" dedi, "ne dikiliyosun ayakta." tamam otururum dedim, oturdum. anne sozu dinlenir. gulumsedi soyle. ama nasil.. sey diyodu gulumsemesi: "ben seni cok seviyorum ve sana bunlari soylemek istemiyorum." anladim zaten. "kotu haberlerim var sana" dedi. ben de guldum. "neden guluyosun?" diye sordu. biliyodum cunku ne diyecegini. "babanneni kaybettik 1 haziran'da." gulumsedim acikli acikli. hastaydi ya zaten, beklenen bisiydi o yuzden. hem ben soylemediklerini de biliyodum, tam olarak emin olmasam, kimseden duymasam da.. hemen aglamadim. gozlerim doldu sadece. hemen ardindan "daha kotusu var, zaten asil bunu nasil sana soylerim diye dusunuyodum hep." dedi. aklima kimse gelmedi baska. gerci o an bunun olum haberi olup oldugundan bile emin diildim. sonra pat diye soyledi "fatih amcani kaybettik." diye. (hala bile bu kelimeleri ayni cumleye sigdirasim gelmiyo. saka gibi.. kocamaan bi essek sakasi.) iste bundan sonra basladim aglamaya. aklimdan gecenleri toparlamaya calistim. nasil hatirliyorum onu? bana babamdan sonra en yakin olan, en sevdigim adami.. annem gelir gelmez" fatih amcanin aldigi hirkayi giyiyo musun?" diye sormustu. giymez miydim, cok seviyodum onu. sonra aramistim bi gece onu, "telefon numarani versene, ararim ben seni arada bi." demisti. hic aramadi. neden merak etmedim, bilmiyorum. cok icime oturdu onu dusununce, neden ben aramadim diye.. annemin yaninda tutmaya calistim kendimi, yapamadim, yapilmaz zaten. "agla kizim" dedi, "tutma kendini". hangisine uzulsem bilemedim. babanneme uzulmedim gibi anlasiliyo boyle anlatinca ama.. diil oyle. sacma, acikli gelsin diye diil de.. ne biliyim yaziyorum. bu da burda olsun diye.. anlarsin sen. kimse bana duduk, salata demicek onun gibi. kimse "kilo vermissin sen, kara sevdaya mi tutuldun?" diye soramicak sanki bi daha. sonra bi daha babannemin yaptigi cevizli lokumlarin, ispanakli boreklerin, kestaneli kelem (lahana diil evet, kelem derdi o) dolmalarinin tadini kimse tutturamicak.

dedemi 11 yasindayken kaybetmistim, hatirlamiyorum bile. aglamamistim. neler yasadik onunla bilmiyodum.. o zamandan beri de bu kadar yakinimdan kimse olmedi. (kimseyi kaybetmedim diye bitiricektim cumleyi, olmek eylemini yakistiramiyorum onlara sanki.) bilmiyorum nasil basa cikti o insanlar.. olenle olunmez diyolar ya.. olunmuyo tabi de.. ne biliyim ben..

dedigim gibi, bunlar 10 gun once olan seyler. ben hala inanamiyorum, hala agliyorum...