cekirdek

kusmek istemedim ama o zorladi. konusamaya vaktimiz bile yok, baksana dedi. neden olmasin ki konusmaya vaktimiz? kase kase cerezimiz bile vardi oysa bahcelerde otururken. citlatirdik cekirdekleri, dudaklarimiz yanardi sonra. o zaman vaktimiz varsa simdi de olmali bence. bu kadar uzaklik mani olmamali. karsilikli meyve yiyemez miyiz simdi? internet diye bisi varmis, cok yararli bisimis dedim. hallederiz uzakligi dedim bi de. ama inanmadi. oyle sey mi olurmus canim dedi. canim dedi. peki dedim, kuselim o zaman. ama kavga etmiyelim olmaz mi, dedim. olmaz dedi. sen o yedigimiz cekirdeklerin icinden cikan taslari benim kaseme koyardin, biliyorum, seninkinden neden hic tas cikmadigina aklim ermezdi o zamanlar, dedi. illa kavga edicez yani dedim. peki. ben koyardim o zaman dedim. sirf kavga edebilmek icin. ettik, kusmedik ama. baristik sonunda. interneti kullanmaya karar verdi. sevindirdi. bana bi kart verdi gitmeden. sey yaziyodu: "blogunda sakin benden bahsetme, bi de cekirdekleri yalniz yeme."