zor.

dun gece aklima geldi bi film izlerken. kadin yasli babasini hastanede ziyaret ediyo. adam alzaymir mi ne olmus. hatirlamiyo kizini.. cok yasli bi de.. babami dusundum ben de. simdi ben dedim burda kalsam, okusam. acaba kac yil goremem babami.. geldigimden beri bi resmini bile gormedim yeni. gittigimde acaba saclari beyazlamis mi olur.. dokulur mu o 48 yildir orda duran saclar 2-3 senede.. dayanamam dedim onu oyle gormeye. annemin yuzundeki cizgilerin ben burdayken, uzaktayken cogalmasina, derinlesmesine.. ya da kardesimin bana en cok ihtiyaci oldugu donemde yaninda olamamama.. pismanim simdi anneme bagirdigima, babama kirildigima, kardesime daha cok sarilmadigima, babanneme daha cok "babanne" demedigime... kuzenim neden beni aramiyo diye uzulecegime, onu bi gece arayip da "guzel bi film varmis, hadi gidelim." demedigime..

sanirim yapamicam, sanirim... zor bunu soylemek, basarisizlik ama. buna da raziyim ben...