zor

annem zor bi insan. biraz catlak, biraz komik. soylediklerinin coguna "evet, anne" diyip gecistirmek zorunda kalsam da, cok soru sorsa da seviyorum, ozluyorum. annem o benim. kardesimin de annesi. kardesim 17 yasinda. onu sevmedigini soyluyo orda burda ve ben uzuluyorum. aslinda uzulmemem lazim, cunku ben de 17 yasindayken annemi cok sevdigimi hatirlamiyorum. buyuyunce daha iyi anliyo insan. kardesim de buyucek. buraya gelince ona telefonda "anne, seni cok ozledim" dicek, biliyorum.

ruyamda annem sacmaliyodu. bana zorla bisiler yaptirmaya calisiyodu. aksamustu saat 7 falan. babami arayip "yolda misin? gel kurtar beni." diye agliyodum. "annem yine sapitti." karsiliginda "napicaz biz bu kadinla?" diyodu babam. iste o an cok uzuluyodum. aralarindaki iliskinin nasil bu duruma geldigine..

dusundum simdi, buyuyen sadece ben diilim. aci olan, bi sure sonra buyume'nin yerini yaslanma'nin almasi..